Δεν πάει άλλο...

Του Σ.Μ.

Η Ελλάδα βιώνει την απόλυτη καταστροφή, ο κόσμος παραμιλάει, τα χαράτσια έρχονται το ένα μετά το άλλο, η σάπια δημοκρατία τους μας γελάει περιπαικτικά, το πελατειακό κράτος ζει και βασιλεύει, ο ελληνικός πλούτος ξεπουλιέται χωρίς αισχύνη, η κοινωνία διαλύεται, οι κατακτήσεις του κοινωνικού κράτους εξαφανίστηκαν μονομιάς, η παιδεία, η περίθαλψη, η συμπαράσταση στις μεγάλες ηλικίες, η δικαιοσύνη, η αλληλεγγύη γκρεμίζονται συστηματικά και με σχέδιο και εμείς, παραδομένοι σε μία αυτάρεσκη ηλιθιότητα χαμογελάμε στον όλεθρο που επέρχεται!

Η Ελλάδα αφού απόλαυσε το μπλε φεγγάρι του Αυγούστου αναμένει, μοιρολατρικά, το μαύρο φεγγάρι της ολοκληρωτικής κατοχής και της νεοναζιστικής λαίλαπας. Οι κατηγορίες που εκτοξεύουμε σε κάθε κατεύθυνση είναι η εύκολη λύση. Για όλα φταίνε οι άλλοι, κόμματα, ομάδες, ψηφοφόροι, παρασυρμένοι – ξεγελασμένοι και μη. Η ανευθυνότητα καλπάζει σε όλα τα αριστερά σχήματα και ομαδοποιήσεις, ο εγκλωβισμός στο κοινοβουλευτικό παιχνίδι διέφθειρε κόμματα και συνειδήσεις. Το μικρόβιο της εξουσίας και ο εξοβελισμός της λύσης των προβλημάτων της ελληνικής κοινωνίας στις επερχόμενες, ή κάποιες μελλοντικές εκλογικές αναμετρήσεις, μετάλλαξε την αριστερά σε μέρος του παιχνιδιού που παίζεται στις πλάτες μας, στις πλάτες όλου του ελληνικού λαού.

Παραδώσαμε την κοινωνική αλληλεγγύη στα χέρια των φασιστών, αφήσαμε να καρπωθούν την οργή του λαού απέναντι στις συμβατικές δυνάμεις του κοινοβουλευτισμού, αγωνιστήκαμε για το τομάρι μας και την επιβεβαίωση της μοναδικότητας των επιλογών μας, εγκαταλείψαμε την τακτική και αγκαλιάσαμε την ορθοδοξία (όπως την εννοούμε), φανήκαμε κατώτεροι των περιστάσεων και αδιάλλακτοι στην εγωπάθειά μας, ενστερνιστήκαμε τη μονοδιάσταση σκέψη, αρνούμαστε, πεισματικά, να κάνουμε αυτοκριτική για τις επιλογές μας τόσο στη χώρα μας όσο και στην παγκόσμια πορεία του απελευθερωτικού, κομμουνιστικού, κινήματος.

Αρνούμαστε, μετά βδελυγμίας, να εκσυγχρονίσουμε την ανάλυσή μας και τον πολιτικό μας λόγο (χωρίς να παραιτούμαστε από τις πολιτικές, κοινωνικές και ηθικές αρχές της θεωρίας μας), αποκοπήκαμε από τις μάζες χτίζοντας με μονολιθικότητα, τείχη που οδηγούν την κοινωνία να αποστρέψει το πρόσωπό της από τις λύσεις που προτείνουμε, περιμένουμε την όξυνση των αντιθέσεων και των συγκρούσεων πιστεύοντας ότι είναι ο δρόμος που θα οδηγήσει την κοινωνία σε επαναστατικές προοπτικές. Πόσο λάθος κάνουμε. Πόσο οικτρά θα το πληρώσουμε ξανά.

Ο αγώνας μας ήταν και είναι μονοδιάστατος. Αρνούμαστε να δούμε αυτό που η κοινωνία μας φωνάζει ξεκάθαρα. Το σύστημα σάπισε, έγινε απόλυτα επικίνδυνο, πέταξε το καμουφλάζ του, αυτό είναι μια πρόταση που ενστερνίζονται, πλέον, όλοι οι έλληνες πολίτες. Αυτό που δεν αντιληφθήκαμε, όμως, είναι η αποστροφή του λαού στις δικές μας προτάσεις και λύσεις. Παραξενευτήκαμε για τα εκλογικά αποτελέσματα, θεωρήσαμε ότι τα αριστερά σχήματα θα αύξαναν σημαντικά τα ποσοστά τους και το αποτέλεσμα ήρθε σαν σφαλιάρα να μας διακόψει από την ονειροπληξία μας. Δεν σταθήκαμε, όταν και όπως έπρεπε, στην κοινωνική αλληλεγγύη, στη βοήθεια προς τον συνάνθρωπό μας, κοιτάξαμε τη φόρμα, τον τύπο και όχι την ουσία.

Οι αναλύσεις επί αναλύσεων απομακρύνουν τον κόσμο, καθιστούν απεχθές το μόρφωμα που σπαράζεται από εσωτερικές αντιφάσεις και συγκρούσεις, δεν φροντίσαμε να σταθούμε δίπλα στους χειμαζόμενους συνανθρώπους μας. Αντί να κοιτάξουμε τους γέροντες, τους άρρωστους, τους άνεργους, τους απελπισμένους, τη νεολαία μας, φροντίσαμε να διαλαλήσουμε τις λύσεις που μόνο με την πλήρη ανατροπή του συστήματος θα έδιναν – ως δια μαγείας – απαντήσεις σε όλα τα προβλήματα. Αγνοήσαμε τον μικροαστό, τον μικρέμπορα, τον μαγαζάτορα, τον βιοπαλαιστή που αναγκάστηκε να κλείσει την επιχείρησή του και να στραφεί σε λύσεις απελπισίας. Δεν αντιπροτείναμε λύσεις εφικτές, λύσεις αλληλεγγύης, λύσεις ανάσας. Η πολιτική δεν είναι επιχείρηση. Η πολιτική δεν είναι το μαγαζάκι μας. Όταν καούν τα άλλα θα έρθει και η σειρά του.

Αντί να συγκροτήσουμε επιτροπές αλληλοβοήθειας, επιτροπές δωρεάν παροχής υπηρεσιών, δωρεάν παροχής τροφίμων, άμυνας απέναντι στη χυδαιότητα και στους ξυλοδαρμούς των φασιστών, εργατικής αυτοάμυνας, επιτροπές ελέγχου των επιχειρήσεων που εκβιάζουν τους εργαζόμενους, επιτροπές αλληλεγγύης στους μαθητές και στους φοιτητές, αντί να κάνουμε εράνους για τους ανθρώπους που ετοιμάζονται να θέσουν τέλος στη ζωή τους, αντί να στήσουμε επιτροπές απέναντι στις προσπάθειες αποστέρησης βασικών αγαθών από τους συνανθρώπους μας, εμείς σταθήκαμε στην κοινοβουλευτική μεγαλοστομία και σε κορόνες που δεν ενόχλησαν κανένα.

Κάναμε εράνους για τις γιορτές μας, για την ενίσχυση των ομάδων μας, για τα πανηγύρια και τις συνδιασκέψεις, για τα συνέδρια και την έκδοση εντύπων, αφισών και συγκεντρώσεων που δεν είχαν κανένα νόημα. Δεν γίναμε ικανοί να προστατέψουμε τους ανθρώπους ούτε από τις διακοπές παροχής ηλεκτρικού ρεύματος. Τους καλέσαμε να μην πληρώσουν τα χαράτσια αλλά δεν σταθήκαμε δίπλα τους όταν ήρθε ο λογαριασμός, τους αφήσαμε ανυπεράσπιστους προπαγανδίζοντας τη “μοναδική” σωτηρία που θα έρθει με την ανατροπή και την εγκαθίδρυση του σοσιαλισμού. Αφήσαμε τα πάντα στις επερχόμενες εκλογές. Και αν δεν γίνουν ποτέ;

Το τοπίο στην αριστερά αρχίζει να βρωμάει! Με συγχωρείτε αν σας μιλώ με έντονες εκφράσεις αλλά αυτή η κατάσταση δ ε ν π ά ε ι ά λ λ ο! Η κομματική λογική αναπαράγει μορφώματα του παρελθόντος, βρικόλακες που ξεμύτισαν από τους τάφους τους. Η στείρα και επίμονη λογική σε κομματικά ελεγχόμενες αντιδράσεις οδηγεί την αριστερά στο περιθώριο και τις κοινοβουλευτικές ομάδες της σε συμβιβασμούς, ρεφορμιστικές επιλογές, ηττοπάθεια και αδιέξοδα.

Δεν περιμένουμε τίποτα από το διεφθαρμένο κοινοβούλιο, δεν περιμένουμε τίποτε από την ελεγχόμενη κατάθεση ψήφων. Χρειάζεται κατάθεση ψυχής, οι μεμονωμένες αντιδράσεις (που πράγματι υπήρξαν) δεν οδηγούν παρά στην ηττοπάθεια και στον αποχωρητισμό. Εαν οι οργανωμένες ομάδες των κομμάτων της αριστεράς δεν εννοούν να το καταλάβουν ας πάρουμε επιτέλους την κατάσταση στα χέρια μας. Δεν τους χρειαζόμαστε, δεν έχουν καμιά σχέση με την ανθρωπιστική, επαναστατική διάσταση της μαρξιστικής θεωρίας, ας τολμήσουμε την ανάδειξη ομάδων και οργανώσεων κοινωνικής αλληλεγγύης και αυτοάμυνας. Ανοιχτές, δημοκρατικά συγκροτημένες, με άμεσες παρεμβάσεις όπου χρειαστεί, ας δεχτούμε σ' αυτές όλους όσους αντιτίθενται στη ληστρική οικονομική πολιτική και την κοινωνική εξαθλίωση, ας ρίξουμε τα αναχώματα που μας κρατούν μακρυά από τους συνανθρώπους μας που ψάχνουν χέρι βοήθειας. Η κομματική λογική δηλητηρίασε, δεκαετίες τώρα, τη δράση και την παρέμβαση της αριστεράς σ' όλο τον κόσμο. Ας δώσουμε στην κοινωνία αυτό που μόνο εμείς μπορούμε να δώσουμε. Δεν πάει άλλο!

___________________________